Ironman Florida Panama Beach

Wát een race..de wekker ging al vroeg 04:00 want de grote dag was aangebroken..de dag waarvan ik 3 weken ervoor nog van niets wist..maar ik stond aan de start van de héle Ironman in Florida met de marathon van Antwerpen in mijn benen..De dag dat ik iedereen ga laten zien dat wij (atleten met een verstandelijke beperking) ook een hele Ironman kunnen doen! Ik voelde wel wat druk want 2 dagen ervoor had ik een interview gehad bij de Ironman wat op tv was uitgezonden, dus vlak voor de race en vrijdags in de oceaan werd ik van alle kanten herkend door voor mij onbekende mensen.

Ik mocht alleen helaas niet de Ironman volledig "alleen" doen ivm de medicatie innemen en dat golven een grote trigger voor de Epilepsie is, dus had ik 2 guides..Cody en Nick.Nick was snelste in zwemonderdeel dus die ging met me mee zwemmen terwijl Cody erachter ging.Met de fiets ging Cody mee en bij het loop onderdeel allebei.Maar wat was het frustrerend....stoppen voor de medicatie omdat je natuurlijk alleen maar aan de eindtijd denkt,maarja..hoort erbij. Ik had hiervoor nog nóóit in een oceaan gezwommen (de dag ervoor was de eerste keer) dus hoe mijn zwem pace zou zijn..geen idee..maar ik had gehoopt tussen de 01:12-01:15 als eindtijd, uiteindelijk 01:12 erover gedaan, dus dik tevreden! Mijn minst goede punt..fietsen.In een training met team USA,had ik nog nooit verder dan 112km gefietst ivm een fietsongeluk die ik had gekregen, dus die 180km was een uitdaging en zoals eerder hierboven geschreven..ik wist pas 2 weken van tevoren dat ik mee mocht doen. En het ging wonder boven wonder best goed! Bij de 100km begon het vooral mentaal pittig te worden en begon ik het te voelen in mijn maag want wat moet je veel eten zeg! Toen het lopen..mijn beste onderdeel, het tempo begon goed alleen na zo'n 3km snapte mijn lichaam het niet meer zo goed..begon last te krijgen van mijn ademhaling en praten lukte niet meer met steken op de borst, door mijn guides werd ik verplicht om te stoppen wat ik absoluut niet wilde dus toen ik weer kon praten zijn we weer gaan lopen.Die dag volgde Ironman mij ook en toen ik hun zag met de camera leek het alsof ik plots meer energie kreeg..tempo zat er goed in en Nick en Cody was ik kwijt..oopsie.Bij km 20 ongeveer begon mijn lichaam het beetje bij beetje te begeven waardoor we hebben moeten besluiten (al was ik het er niet mee eens) om bij elk station te stoppen om te drinken en te eten, als ik het op had gingen we weer rennen.De laatste 5 mijl hebben we afscheid genomen van Cody (Cody is echt de liefste maar hardlopen is niet zijn sterkste punt🙈) en ben ik samen met Nick richting de finish gegaan, laatste 500 meter heeft Nick afstand genomen en was het moment daar...ik ging de finish over..ik zag de bel, rinkelen maar want het was mijn eerste keer! Toen hoorde ik de woorden..."ESMEEANNE..YOU..ARE..A..IRONMAAANN" Toen barstte ik in huilen uit..i did it...ik heb een héle Ironman gedaan.

Zoals ik bij de finish ook tegen de cameraploeg zei "ik hoop door te laten zien dat ik het kan,barieres heb doorbroken en deuren voor andere atleten heb geopend".Want dit gevoel, je droom leven...gun ik iedereen. Het komt stukje voor stukje dichterbij, maar we zijn er nog lang niet. Tot dat iedereen de kans krijgt, zal ik door blijven gaan en bewijzen wat we waard zijn. Nu ben ik nog de eerste special atleet buiten Amerika om...maar ik hoop dat nog velen mij gaan volgen.

Ik kijk al enorm uit naar de volgende!